| Dziedzictwo Wiersz Olorolasse |
|||
"Myślec to co prawdziwe,
czuć to co piękne
i kochać co dobre - w tym cel rozumnego życia"
Platon
Cetine. W tym co dobre, prawe, tak trudno się zatracić,
Czuć co piękne, drobne, tak ciężko przychodzi,
Jak przywdziać strój tandety?
Gdzie prowadzi droga ułudy?
Na skraj świata i jeden metr dalej,
Gdy myślisz iż najprostsza to ścieżka,
Masz rację Victorze, kreaturo współczesnego świata,
Przynosisz zwycięstwo, niszczysz cnoty,
rozbijasz symbole i krwawisz tysiącem ran...
Bielmo czerwone Twe oczy przesłania,
żądnyś sukcesu, który odnosisz na co dzień.
Za dużo szkodzi, wiesz, tak właśnie myślę
A Ty się śmiejesz... wyszydzasz mnie...
Ja się staram, utrzymać w sobie tą siłę
którą Ty trwonisz na przyziemne doznania
rozmieniasz na drobne - boskość swego pochodzenia
Czyż kochasz tak jak ja?
Ile to kosztuje? - zapytasz...
Odpowie Ci pustka, bo po co mam się przejmować
Twym bełkotem zrodzonym w maszynie
Tak też myślisz... żeś nagle sam jak głaz
Tkwisz na pustyni beznadziejnego losu
pochylasz głowę, mylisz się
Złudzeniem beznadziei napełniasz swe myśli
popełniasz błąd, nie masz racji
Wtedy przychodzę po Ciebie, tak szybko
jak Ty kiedyś wypędziłeś mnie ze swej pamięci,
jak przebiłeś me myśli zatrutym rapierem
i zostawiłeś konającego u wrót wyzwolenia.
Własną krwią oznaczę twój szlak,
którym będziesz podążał, aż po kres swych dni,
ale musisz uwierzyć...
musisz tylko uwierzyć...
