| Gwiazdy już gasną Wiersz Teresa Bogusławska |
|||
Gwiazdy już gasną.
Uchodzi mrok i cień.
Dzień.
Gwiazdy już gasną
Na bladym niebie,
Świt strugą jasną
Spędza mrok,
A mnie żal nocnej
Ciszy wszechmocnej,
Ogromnej ciszy
Co zsyła sen.
Gwiazdy już giną,
W jasnych niebiosach.
Blaski wciąż płyną
Spędzając mrok;
A mnie żal sennej,
Potężnej nocy
Co teraz w mocy
Jasności dziennej.
Uchodzi cień…
I świta dzień
Szary i wilgotny,
A jednak jasny,
Bo ma swój własny
Odrębny blask.
Brzask…
A mnie żal ciszy
I ciemnej nocy,
Chwil gdy się słyszy
Tysiące słów –
Które przychodzą,
By pierzchnąć znów
W przepastny mrok
Wytężasz wzrok
I widzisz mary
Blade widziadła
I bojaźń dziwna
Na ciebie padła,
By pierzchnąć znów,
Z tysiącem słów
I snów…
Gwiazdy już gasną
Światłością własną
Tłumiąc blask.
Brzask…
Gwiazdy już gasną,
Uchodzi mrok
I cień.
Dzień...
(1943)
