| Oda do greckiej urny John Keats, przeł. Zenon Przesmycki |
|||
I.
Oblubienico miru nieskalana,
Cisz wychowanko, czasów długiej zimy,
Puszcz dziejopisko, co ludzkiego rana
Opowieść kwietną śnisz lepiej niż rymy:
Cóż za baśń w liści oplocie się słania
Po twoim kształcie — bóstw? śmiertelnych? dwojga?
Błoń-ż to Arkadji, czy Tempejskie ściany?
Ludzie-ż to? Bogi? Skąd tej dziewy trwoga?
Ten gon szalony? struchlałość pierzchania?
Bębenki, fletnie? Cóż za szał pijany!
II.
Słodką melodja, lecz tej niedosłysznej
Słodycz stokrotna; grajcie, nieme fletnie;
Nie dla zmysłowych uszu, lecz zaciszny,
Myślny, dla ducha niech brzmi dźwięk sekretnie;
Piękny młodzianie śród drzew, nie w ich doli
Zrzucić liść, nie w twej — przerwać pieśń aeda;
Kochanku, nigdy-ć słodko nie oddźwiękną
Jej bliskie usta — nie smuć się atoli:
Ona nie zwiędnie, choć szczęścia ci nie da,
Tobie — wciąż kochać, jej — wiecznie być piękną!
III.
Ach, szczęsne, szczęsne gałęzie, co liści
Nie mogą stracić, ni „żegnaj!” rzec, Wiośnie;
Szczęsny i grajek, który w bezkorzyści
Gra wciąż pieśń swoją, wciąż nową, radośnie;
Szczęśniejsza miłość! stokroć szczęsna miłość!
Wciąż pałająca, wciąż żądna rozkwitu,
Wciąż rozedrgana i wieczyście młoda,
Wyższa nad duszną żądz ludzkich zawiłość,
Po której serce — trosk pełne, przesytu,
Głowa — w gorączce, język — spiekła kłoda.
IV.
Cóż to za orszak nadchodzi z objatą?
Przed jakiż ołtarz, wróżu tajemniczy,
Jedwabno-sierstną, zwieńczoną bogato,
Jałówkę wiedziesz, co ku niebu ryczy?
Cóż za miasteczko nad morzem? u rzeki?
W górach? — pod strażą warowni szczęśliwej,
Wyludnił tłum ten w oną jutrznię białą?
Miasteczko! już twe ulice na wieki
Zmilkły; i żaden nie wróci duch żywy,
By rzec, dlaczego-ś tak opustoszało.
V.
Attycka formo! Cudny kształcie! zdobny
Mężów i dziewic marmurowym ludem,
Gałęźmi borów, źdźbłami trawy drobnej;
Milcząca formo, za kres myśli — cudem —
Nęcisz, jak wieczność — — Sielanko sieroto!
Gdy z nas, dzisiejszych, już nic nie zostanie,
Inne, niż nasze, poznasz bóle, nieba,
Lecz, drużka człeka, znów dasz mu wskazanie:
„Piękno jest prawdą, prawda pięknem”, — oto
Co wiesz na ziemi, i co wiedzieć trzeba.
