Rozdział 21
- Teraz nie mogę się z tobą zobaczyć - mówił profesor Brunicki - ale będę ci wdzięczny, jeżeli przyjdziesz do mnie na obiad.
- Zgoda, Karolu. Widzę, że jesteś w doskonałym humorze?
- Tak, Bohdanie, nawet w czymś więcej, niż to można nazwać humorem. Dzwoniłem do ciebie kilka razy, lecz i wczoraj odpowiedziano mi, że nie ma cię w Warszawie.
- Jestem właściwie pod Warszawą - odpowiedział Drucki.
- Tak, wiem, wspominała mi panna Łęska, że siedzisz w jakichś Chełminach. Dziękuję ci, żeś odwiedził pannę Łęską. Czy nie znajdujesz, że w jej stanie zaszła znaczna poprawa?
- Owszem. Cała zajęta jest myślą o...
Umyślnie zrobił długą pauzę.
- O kim? - zapytał niecierpliwie Brunicki.
- Dlaczego nie "o czym", co?
- Więc wszystko jedno, o czym.
- O tobie, Karolu.
Brunicki chrząknął w słuchawkę:
- Tak... no... więc czekam cię na obiedzie, drogi Bohdanie. Do widzenia.
Drucki odłożył słuchawkę i zaśmiał się.
- Już można hałasować? - zapytała Zośka, stojąca przy oknie z rurą od odkurzacza w ręce.
- Hałasuj, mała, ile ci się podoba.
Przekręciła kontakt i odkurzacz zawarczał niskim tonem.
Nachyliła się nad dywanem tak, że jej krótka, perkalowa sukienka w niebieskie paski odsłoniła nogi powyżej jędrnych muskułów, wiążących kolana - zresztą, cała przylegała do skóry, wilgotnej od upału.
- Zośka! - zawołał.
Odwróciła zarumienioną twarz.
- Czy ty wiesz, że jesteś ładna, psiakrew!
Wyprostowała się i wyszczerzyła szerokie, białe zęby. Perkal był tak przezroczysty, że wyraźnie zaznaczały się przezeń dwie brązowe plamy na dużych, jędrnych piersiach.
- Ano, może ładna, ale nie dla każdego.
- Jak to, nie dla każdego? - nieco zdetonował się.
- A dyć nie dla pana, bo do pana to przed wyjazdem kudy ładniejsza pani przychodziła, a i ta, co u niej teraz na wsi pan przebywa, to tyż dla pana ładniejsza.
- Choć tu! - rzucił ostro.
Bez wahania położyła rurę odkurzacza i zbliżyła się do krzesła przy telefonie. Wyciągnął rękę i zagarnął ją sobie na kolana. Nie opierała się, lecz siedziała jakoś sztywno. Przez jedwab piżamy i cienką sukienkę czuł wilgoć jej skóry. Jego ręka, przesuwając się po nagich łydkach, również stała się wilgotna. Zapach jej ciała miał w sobie coś z zapachu czystej bielizny i cząbrów, a skóra na szyi i twarzy pachniała mlekiem.
Wpił się w jej usta.
- Zaraz - odsunęła go lekko - zamknę odkurzacz. Szkoda prądu.
Wstała i on wstał również. Wyłączyła kontakt i wyprężając ręce powiedziała:
- Straszny upał! Żeby tak do Wisły!
- Wykąp się w wannie - wycedził przez zaciśnięte zęby, zapalając papierosa.
- O, nie.. Gdzieżbym się ośmieliła.
- Dlaczego? Proszę cię. Napuść sobie wody, tylko nie za zimnej, bo przeziębisz się.
- Można? Naprawdę pan pozwala?
- Ile tylko chcesz!
- Bo ja nieraz, jak pana nie ma, to myślałam, żeby się wykąpać, ale bałam się. O, niech pan tylko nie myśli, że ja jestem brudna. Ja i tak myję się, a to dla chłodu.
- Nie, nie myślę. Daj mi śniadanie i kąp się, ile chcesz.
- Dziękuję, bardzo dziękuję! - zawołała z wprost dziecinną radością i w ciągu kilku minut podała mu kawę, po czym znikła.
Spróbował kawy, była gorąca. Zbliżył się do okna. Termometr w cieniu wskazywał trzydzieści siedem stopni. To upał!
Z pokoju kąpielowego dobiegł uszu plusk wody. Drucki przymknął oczy, wahał się chwilę i nacisnął klamkę drzwi pokoju kąpielowego. Były otwarte.
Dziewczyna stała naga w niszy prysznicowej, wśród gradu kropel, otaczających ją zewsząd. Ręce oplotła na karku, poddając twarz i piersi bezpośredniej sile natrysku. Oczy miała zaciśnięte, a szum wody zagłuszył kroki Druckiego.
Spostrzegła go dopiero po dłuższej chwili, gdy stojąc o dwa kroki od niej, zaklął:
- Psiakrew!
- Ojej! - krzyknęła i natychmiast przysiadła, zakrywając rękoma piersi, lecz jednocześnie podnosząc nań roześmiane oczy.
- Ach, ty gadzino - powiedział - czemu się nie zamknęłaś?
- A bo nie wiedziałam, że pan wejdzie... Co pan robi! Zamoczy pan piżamę! O, rany!
Było już jednak za późno. Drucki wszedł do niszy i w jednej chwili piżama mokra była do ostatniej nitki.
Pochylił się i ująwszy Zośkę w ramiona, podniósł z ziemi i przytulił do siebie. Nie zrobiła jednego ruchu obrony i stali tak chwilę pod rzęsistym deszczem orzeźwiającej, chłodnej wody.
- O, jak tu dobrze, prawda? - powiedziała, wspinając się na palcach i z całej siły przywierając do niego.
Trzymał ją jedną ręką, a drugą zrywał z siebie piżamę. Oczy zalewała im woda, a mózgi krew i wziął ją tak świeżą i jędrną, jak natrysk, który bombardował dwa splecione ciała miliardami kropel.
Gdy zwisła bezwładna w jego rękach, zaniósł ją do przeciwległej niszy i położył na sofe.
- Tak... tak... mi szumi w głowie... od tego prysznicu - powiedziała urywanym głosem, wierzchem dłoni przesunęła po czole i uśmiechnęła się.
Patrzył na nią, leżącą przed nim nagą i tak pozbawioną wstydu, jak nie zna wstydu nagość całej przyrody.
Usiadł przy niej i przyglądał się z zachwytem:
- Czy ty wiesz, że jesteś diabelnie ładna?...
- O... o... - zaśmiała się i nie tylko ustami, oczami, lecz zdawało się całą postacią. - Abym się tylko panu podobała...
- Mnie?
- Tylko panu.
W dwie godziny później wychodził z domu. Zośka prasowała piżamę i nuciła coś wesołego. Pocałował ją w usta:
- Do widzenia, mała!
- Do widzenia panu... ale...
- Ale co? - zatrzymał się w progu.
- Ale na noc to chyba... nie przyjdę... Bo plotkowaliby... Aż jutro rano?
- Dobrze. Rano! Im wcześniej, tym lepiej.
- A pan... pan... dziś nie pojedzie na wieś do tej pani?...
- Za żadne skarby! - zaśmiał się.
- To dobrze. Do widzenia.
Odprowadziła go roziskrzonym spojrzeniem.
Drucki zatrzasnął drzwi auta i zerknąwszy ku swoim oknom, zobaczył wychylającą się zza firanki Zośkę. Pomachał ku niej ręką i ruszył ostrym gazem.
Na Dębowej otworzył mu furtkę mrukliwy brodacz i oświadczył, że profesor jeszcze nie wrócił z kolei.
- Skąd?
- Z dworca. Przecie syna odprowadzał.
- Syna? - stanął jak wryty Drucki.
W tej chwili wszedł do przedpokoju doktor Kunoki.
- A, jakże się cieszę! - zawołał z tym żywszym, niż zwykle, uśmiechem, którym zawsze witał Druckiego. - No, proszę pana, profesor niedługo przyjedzie. Cóż pan porabia?
Drucki w kilku zdaniach opowiedział, że był na Helu i nawet miał tam wrócić, ale go coś "ukąsiło" i nie wyjedzie.
- A co to, Antoni mi powiedział, że podobno Piotr tu był?
Kunoki skinął głową.
- Karol go sprowadził na stałe ze Szwecji?
- Nie. Pan Piotr chciał poznać Polskę, teraz jedzie do Zakopanego, do Krakowa i dalej, ale wróci tu jeszcze. Prosiłbym - dodał po pauzie - by pan nie zdradził się przed profesorem, że mu o tym powiedziałem.
- Ależ naturalnie... Naturalnie... naturalnie - powtarzał zamyślony Drucki. - A... czy nie może mi doktór powiedzieć, jaki był... hm... stosunek Karola do syna?...
Japończyk pochylił się ku niemu i zaczął:
- Widzi pan, od dawna przypuszczałem, że impulsem, który skierował zainteresowania naukowe profesora ku problemowi tak zwanego zapatrzenia, była sprawa osobista. Nietrudno było wywnioskować to z namiętności, z pasji, z nerwowości, z jaką się tym zajmował. No, i samo ryzyko tych badań... Otóż... Czy pozwoli pan, że będę z nim szczery?
- Proszę, doktorze!
- Otóż, podejrzenia moje zmieniły się w pewność z chwilą, gdy zobaczyłem Piotra. Nie, jeszcze wcześniej, z chwilą, gdy usłyszałem przez drzwi jego głos. Był to pański głos, panie Winkler.
Drucki zaciął wargi.
- Tak - ciągnął Kunoki - chłopak ten jest niesamowicie podobny do pana.
- Psiakrew, psiakrew!...
- Nie tylko fizycznie, lecz i psychicznie. Jest prawie pańską kopią. Przyznam, że wtedy wszystko stało się dla mnie jasne. Profesor podejrzewa, że pan jest ojcem Piotra i... trudno mu się dziwić...
- Doktorze - zerwał się Drucki - doktorze, ale ja przysięgam, że żona Karola nigdy nie była moją kochanką! Nigdy! Doktorze, czy pan może mi uwierzyć?
Japończyk wziął go łagodnie za ramię:
- Niech się pan uspokoi. Wierzę panu. Co więcej, jestem przekonany, że tak jest. Myślę, że - już pominąwszy inne względy - pan, z pańską naturą, z pańskim typem psychiki, nie umiałby tu kłamać, nie chciałby i nie potrzebowałby. A zresztą... zresztą i sam profesor już dziś wierzy panu.
Drucki zbladł i chwycił doktora za rękę:
- Co pan mówi?
- Opowiem panu. Profesor niedawno powziął myśl, że w psychice jednostki tak, jak i w jej morfologii, można odnaleźć ślady bytowania poprzednich pokoleń, a przede wszystkim rodziców.
- I jak jest?
- Nie będę w to wchodził. Dość, że profesor przeprowadził cały szereg eksperymentów hipnotycznych, zarówno w klinice, jak i tu - wskazał zasłonięte kotarą drzwi - u nas. O ile mogłem z jego skąpych relacji wywnioskować, badania te nie dały takich rezultatów, jakich oczekiwał, a jakie pozwalałyby jego hipotezę nazwać teorią naukową. Jednakże miał cały szereg wypadków, w których uzyskał wyniki bardzo zastanawiające. Wczoraj zaś przeprowadził eksperyment na Piotrze.
- I pan był przy tym?!...
- Nie. Wiem tylko, że profesor przez cały dzień przygotowywał się do seansu, że wieczorem zamknął się z synem w gabinecie na przeszło godzinę, a po godzinie... wyszedł rozpromieniony, powiedziałbym, rozegzaltowany. Oświadczył mi, że jego hipoteza wstrząśnie współczesną wiedzą i że zapatrzenie musi istnieć i musi być uznane przez oficjalną naukę.
Drucki słuchał z zapartym tchem i teraz prawie krzyknął:
- Do stu diabłów! Kamień spada mi z serca!
Japończyk uśmiechnął się blado:
- O, i bez tego mieliśmy tu szereg, a mówiąc ściśle, dwadzieścia dwa niewątpliwe dowody istnienia częściowego zapatrzenia, wywołanego sztucznie przez sugestię i siedem przypadków zapatrzeń również częściowych, bez stosowania hipnozy, a przy pomocy środków naturalnych.
- Jak to, naturalnych?
- Przy pomocy skoncentrowania uwagi ciężarnej na pewien szczegół. Więc, na przykład, w pokoju pozbawionym jakichkolwiek ozdób czy urozmaiceń umieszczaliśmy obraz, przedstawiający człowieka o nadnaturalnie wielkim jednym uchu. Potworność tego ucha przykuwała oczy pacjentki miesiącami. Syn jej rodził się z uchem prawym większym od lewego o siedemdziesiąt cztery procent.
- Fenomenalne!
- Albo, na przykład, innej ciężarnej zastosowaliśmy napełnianie pokoju zapachem piżma. Natychmiast później powodowaliśmy silny, niespodziewany hałas. Kobieta po pewnym czasie, ilekroć poczuła zapach piżma wiedziała, że nastąpi huk i zatykała uszy. Otóż, jej córka, która obecnie ma lat dziewięć i uczy się w szkole powszechnej, ilekroć poczuje zapach piżma, natychmiast zatyka uszy. Gdy ją pytano, dlaczego to robi, odpowiada, że nie wie. Natomiast zahipnotyzowana, bez wahania twierdzi, że będzie wystrzał.
- A matka też zachowała ten ruch?
- Nie. Matka wcale nie reaguje na ten zapach. Ale powiem panu jeszcze coś ciekawego. Oto kobieta wyszła za mąż za woźnego z banku i urodziła mu syna. Chłopiec, badany przez profesora Brunickiego przed rokiem, automatycznie reagował na zapach piżma zatykaniem uszu. Jak pan widzi, wrażenie powzięte przez matkę i przekazane płodowi, płód ten tak utrwalił w organizmie matki, że przekazuje je nawet następnym dzieciom.
- Nadzwyczajne. Zatem różne oryginalne odruchy u ludzi dadzą się wytłumaczyć?
- Nie tylko odruchy, lecz zboczenia, idiosynkrazje, męczące sny o rzeczach, których dany osobnik nigdy nie widział, przemawianie przez sen w obcych, nieznanych językach, najczęściej w sanskrycie. Wszystko to są następstwa wrażeń, odniesionych podświadomie w łonie matki, a często przekazywanych przez setki pokoleń.
- Do zdumiewających rzeczy dochodzi dzisiejsza wiedza - zawołał Drucki.
- No, nie tak bardzo dzisiejsza - uśmiechnął się Kunoki. - Ojciec jatrochemii, szwajcarski lekarz Paracelsus już na początku szesnastego wieku doszukiwał się źródła anomalii i zmian patologicznych w... zapatrzeniu się matki podczas ciąży. Wprawdzie chodziło mu głównie o wyjaśnienie przyczyn achromazji...
- Czego?
- Achromazja jest to kompletny daltonizm, czyli widzenie wszystkiego w kolorze szarym. Paracelsus odkrył to już dwieście lat przed Daltonem i utrzymywał, że ludzie dotknięci achromazją są dziećmi matek, które podczas ciąży trzymane były w więziennej ciemnicy. Oczywiście, przypuszczenie to nie wytrzymuje krytyki. Natomiast inne jego twierdzenie już obecnie zostało udowodnione przez kilka moich własnych doświadczeń. Mówię o muzykalności, która czasami bywa dziedziczna, częściej jednak jest skutkiem wrażeń, pobranych przez brzemienną.
- Lecz wszystko to są zapatrzenia częściowe, ale na przykład, jeżeli chodzi o Piotra, jest ono zdumiewająco pełne.
- Tak.
- Czy i to się tłumaczy?
- Oczywiście. Wyznam panu, że wypadek ten wielce mnie zainteresował - poprawił się w krześle doktor Kunoki. - Zainteresował nie tylko jako swego rodzaju fenomen, lecz i jako kwestia, dotycząca bezpośrednio profesora Brunickiego, dla którego żywię cześć, uwielbienie i najgłębszą życzliwość.
- Zatem? Doszedł pan do jakichś wniosków?
- Tak. Pragnąłbym tylko, by przedtem zechciał mi pan odpowiedzieć na jedno pytanie.
- Służę.
- Otóż, czy żona profesora kochała się w panu?
Drucki zrobił nieokreślony ruch ręką.
- Hm... niestety, tak.
- Byłem tego pewien - uśmiechnął się Japończyk - i, widzi pan, to była właśnie siła potężniejsza od wszelkich sugestii. Orientuję się, że wolałby pan, by uczucie to nie miało miejsca. Sądzę jednak, że musiało być silne. Myślę, że całkowitość zapatrzenia tłumaczy się tu trzema wpływami: pańskim obrazem, jaki tkwił w psychice tej kobiety, wyobraźnią, która w chwili zapłodnienia musiała autosugestywnie działać w kierunku przeświadczenia, że akt dokonywany jest przez pana i wreszcie pańską obecnością w okresie ciąży.
- Jakimi drogami wpływy te działały?
- Biologia nie zna jeszcze tych dróg. Dopiero je poznaje, opierając się na mojej teorii elektroneuronów, stanowiących emanację ciałek Nissla. Emanacja ta jest energią stałą o różnej częstotliwości fal i stanowi w każdym organizmie to, co przyzwyczailiśmy się nazywać energią psychiczną.
- Więc emanacja ta nie jest materialna? - zapytał Drucki.
- Proszę pana, zdaje się, że my, biolodzy, przyjdziemy tu z pewną pomocą fizykom, którzy tak gorączkowo pracują nad rozwiązaniem zagadnienia materii i energii. W organizmie żywym bowiem coraz wyraźniej występuje pewnik, że właściwej granicy między materią a energią nie ma. Zatem i moje elektroneurony znajdują się w nieskończonej ilości ustawicznych przeistoczeń i faz. W swojej postaci energetycznej oczywiście, jak wszystkie nie związane w atomach elektrony, przenikają materię i mogą równie dobrze pozostać w wysyłającym je organizmie, jak i działać na inny. Rozumie pan?
- I tą drogą odbywa się wpływ psychiczny jednego człowieka na drugiego?
- Nie tylko psychiczny, drogi panie, nie tylko. To już udowodniło nam istnienie telepatii, hipnozy itp. Lecz spostrzegamy i wpływ wręcz fizyczny, anatomiczny! Nie chcę nudzić pana przykładami, wystarczy, jeżeli wspomnę o tym, że epilepsja, będąca następstwem zmian w tkankach włókien nerwowych, udziela się przez zapatrzenie jak brodawki, zez, jąkanie się itd.
- Czy elektrony te niczym nie różnią się od elektronów, emanowanych, przypuśćmy, przez rad?
- Różnią się tylko specjalnym układem emisji.
- A emitowane są przez nerwy?
- Cały organizm jest kompleksem niezliczonych stacji nadawczych, dla których system nerwowy jest jakby anteną. Poza tym posiada nieskończenie większy kompleks stacji odbiorczych. Tymi stacjami są gruczoły wydzielania wewnętrznego. Przyjmują one niezliczone miliony impulsów, zarówno z wewnątrz organizmu, jak i z zewnątrz. Pod wpływem tych impulsów produkują swoje hormony.
- Strasznie to skomplikowane - westchnął Drucki.
- Tylko dla nas - uśmiechnął się doktor Kunoki. - W istocie swej wszystko to jest prawdopodobnie idealnie proste. Tylko współczesna nam wiedza znajduje się jeszcze w niemowlęctwie. Niech pan przyjmie, że początek świadomej myśli ludzkiej datuje się od mniej więcej czterystu tysięcy lat, kiedy człowiek odkrył ogień. Po czterystu tysiącach lat pracy myśl ta doszła do posługiwania się radiem i do rozbijania atomu! A jeżeli mamy wierzyć wielkiemu astronomowi Jeansowi, ludzkość będzie żyła jeszcze setki milionów lat. Tak, panie, nasza wiedza nie jest nawet alfabetem. I dlatego wydaje się nam tak trudne i skomplikowane kilkosylabowe zestawienie dostrzegalnego świata, jak dziecku przeczytanie pierwszego wyrazu w elementarzu. Lecz dajmy temu spokój. Nudzę pana.
- Czy doktor naprawdę uważa mnie za takiego głupca - oburzył się Drucki - który podobnymi rzeczami może się nudzić?
- Nie, nie. Ale wkrótce wróci profesor. Chciałem zaś jeszcze powrócić do interesującej pana sprawy. Otóż zapatrzenie, którego owocem stało się tak zdumiewające podobieństwo Piotra do pana, miało niesłychanie ułatwione działanie dzięki samemu profesorowi Brunickiemu!
- Nie rozumiem?
- To jest naturalne. Był pańskim szkolnym kolegą i przyjacielem od dziecka. Jak mi opowiadał, zawsze był słaby i chorowity, zawsze tym zgnębiony. Patrząc na pana i doznając jego opieki i obrony, na pewno miał jedno największe pragnienie, by być takim, jak pan. To jasne. Jasne jest również, że tak sobie wyobrażał ideał młodego chłopca. Podświadomie - podkreślam - podświadomie gorąco pragnął, by przynajmniej jego syn stał się taki.
Drucki zamyślił się.
- Aura, stworzona przez to pragnienie z chwilą, gdy profesor dowiedział się o odmiennym stanie żony, musiała sprzyjać zapatrzeniu.
- Czyli aura ta, według pana, działała na stacje odbiorcze jego żony?
- Oczywiście.
- Nadzwyczajne, nadzwyczajne... Do licha, odkrycia panów zrobią przewrót w medycynie.
- W czym? - zaśmiał się Japończyk.
- W medycynie.
- Nie, panie, tu nie chodzi już o medycynę. Medycyna to wąziutki, mizerniutki odcinek wiedzy o człowieku. Odkrycia profesora Brunickiego i moje dadzą... - zrobił pauzę - dadzą ludzkości możność nieograniczonego, a świadomego rozwoju! Rozumie pan? Świadomego!
Doktor Kunoki zaczął rozwijać przed Druckim obraz przyszłego świata, gdy przed willą rozległ się sygnał samochodu. Wrócił profesor Brunicki. Już z samej jego powierzchowności bił nie widywany u niego dawniej humor.
Długo i serdecznie ściskał rękę Druckiego, przy obiedzie był wesoły i rozmowny. Bez wahania mówił o Piotrze z taką swobodą, z jaką nigdy przy Druckim tych spraw nie poruszał.
Przeszli później do hallu na kawę i Drucki, siadając na kanapie, omal nie rozgniótł kota.
- Do licha, Karolu! - zawołał. - Kiedyś wpadnę w szał i powystrzelam ci te bydlęta.
- Zrobiłbyś nam wielką krzywdę - zaśmiał się profesor. Prawda, doktorze?
- Rzeczywiście. Już wolałbym pański instynkt niszczycielski skierować na nasze orpingtony i świnki morskie. Tych ostatnich mamy teraz za dużo.
- Po diabła wam, panowie, to paskudztwo?
- Hormony, przyjacielu. To jest nasza fabryka hormonów. Trzeba ci wiedzieć, że koty mają najbardziej czynne takie gruczoły, jak śledziona, szyszynka, grasica, a przede wszystkim wątroba. Produkcja tych gruczołów daje się podnieść u kotów znacznie wyżej, niż u jakiegokolwiek innego samca. Tak samo, jak na przykład u świnek morskich, królików i kur najproduktywniejsze są gruczoły płciowe.
Rozmawiali do późnego wieczora. Drucki wypytywał o zdrowie dostarczonych przez siebie "królików", o postępy doświadczeń nad spodziewanym murzyniątkiem, i czy to naprawdę będzie chłopiec.
- Widzisz - śmiał się, odprowadzając go do przedpokoju profesor - ty jesteś jednym z rzadkich i coraz rzadszych typów jednopłciowych.
- Chyba nie uważasz na przykład siebie za hermafrodytę? - zażartował Drucki.
- Wierz mi, Bohdanie, że tak. Nie tylko siebie, ale olbrzymią większość ludzi. Mówię to nie tylko jako psychiatra, lecz i jako biolog. Gdyby nauka nie doszła do wykrycia działalności poszczególnych gruczołów, ludzkość ze względów eugenicznych nie zdecydowałaby się na wyciągnięcie wniosków z doświadczeń doktora Kunoki i moich. Zapewniam cię, że po kilkuset latach różnice psychiczne, a także pod względem drugorzędnych cech płciowych i fizycznych między mężczyzną a kobietą przestałyby istnieć.
- Do diabła! Nie twierdzisz przecież, że babom będą rosły wąsy? To nie byłoby zachęcające.
- Nie obawiaj się. Raczej nam przestaną rosnąć wąsy, a w zamian rozszerzą się kości miednicowe i zwiększy się podskórny podkład tłuszczowy. Pierwiastek kobiecy jest silniejszy w przyrodzie.
- Psiakrew! To znaczy, że gdybym żył za lat tysiąc, musiałbym rodzić dzieci i karmić je własną piersią! - wybuchnął śmiechem Drucki.
- Przeciwnie - poklepał go po ramieniu Brunicki - możesz się nie obawiać. Raczej kobiety przestaną rodzić. Nie ze swojej winy, lecz z winy zniewieściałych mężczyzn. Cóż chcesz, setki ras wymarły wskutek tego właśnie zniewieścienia. Społeczeństwo żyjące w zbyt wielkim dobrobycie, wolne od trudu fizycznego, musi się degenerować, a ponieważ każda degeneracja w przyrodzie głównie i przede wszystkim wpływa na atrofię zdolności rozrodczych, wymiera.
- No, Karolu, nagadaliście mi tyle rzeczy, że na pewno przyśni mi się w nocy, że rodzę trojaczki. Serwus, stary przyjacielu.
- Serwus, stary przyjacielu - z ciepłym akcentem powtórzył profesor i mocno podali sobie dłonie.
Druckiemu jednak tej nocy nie było sądzone usnąć. W "Argentynie", do której wprost pojechał z Dębowej, zastał panią Chełmińską. Na szczęście była z mężem i z jego siostrą, co utrudniało jej wytoczenie pretensji z powodu długiej nieobecności Druckiego u nich na wsi. Jednakże dopiero o piątej udało mu się wyrwać do domu.
Ucieszył się, że bramę otworzyła mu Zośka:
- Już nie śpisz, mała?
- Czekam - powiedziała, wpatrując się mu w oczy.
- Jesteś dziś jeszcze ładniejsza, niż zawsze - pogładził ją po policzku.
- Eee... chyba już nie zamknę bramy - zdecydowała się - pójdę zrobić panu śniadanie. A... może za wcześnie?...
Byli już w przedpokoju i Drucki przyciągnął ją do siebie.
- Na takie śniadanie nigdy nie za wcześnie.
Przytuliła się do niego i wyszeptała:
- Oj, to prawda, to prawda...
Był już rzeczywiście czas na śniadanie, gdyż zegar wskazywał ósmą, gdy nagle Zośka zawołała:
- Ojej! Na śmierć zapomniałam! Toż do pana jest telegram!
- Jaki telegram?
- Przynieśli o północy - podała mu depeszę.
Rozwinął.
Julka wzywała go do natychmiastowego przyjazdu na Hel. Żadnych powodów nie podawała, lecz nie wątpił, że musiały być ważne.
- Psiakrew - zaklął. - Cóż się tam mogło stać? Muszę jechać.
Z niechęcią myślał o tym. Gdyby pod depeszą była podpisana Alicja, bez namysłu wysłałby depeszę odmowną. Nie może i koniec. Jednak Julka?... To musi coś znaczyć.
- Pan jedzie? - zapytała zmartwiona Zośka.
- Nie da rady, trzeba - rzucił depeszę na stół i wstał.
- Ale pan prędko wróci?
- Prędko, mała, jak najprędzej.
Zadzwonił do garażu, by przygotowano auto, do Załkinda z oznajmieniem, że znowu musi wyjechać i z prośbą, by przeprosił Lubę za niedotrzymanie obietnicy odwiedzenia jej jutro w Konstancinie.
W trzy kwadranse później Zośka, wychylając się przez okno widziała, jak auto Druckiego znikało za zakrętem.
Nie zdążyła jeszcze zabrać się do sprzątania, gdy w przedpokoju rozległ się dzwonek. Otworzyła drzwi. Na progu stała ta sama piękna pani, która dawniej tu tak często bywała, tylko teraz była opalona na brąz i widocznie wracała z pociągu, bo w ręku trzymała walizkę.
- Pana nie ma - powiedziała Zośka, zasłaniając sobą wejście.
- To nic, zaczekam - odpowiedziała Alicja i weszła.
- Długo pani musiałaby czekać, bo pan wyjechał.
- Dokąd wyjechał?
Zośka wzruszyła ramionami:
- Wyjechał, gdzie się mu podobało.
Alicja spojrzała na nią surowo:
- Niech się panienka nauczy grzeczniej odpowiadać! Kiedy pan Winkler wyjechał?
- Nie wiem, nie mój interes.
- Jak to, panienka jest tu służącą i nie wie, kiedy pan wyjechał?
- Ja tam czy wiem, czy nie wiem, nie moja rzecz każdemu odpowiadać.
Alicja zdjęła kapelusz, poprawiła przed lustrem włosy i usiadła w fotelu.
- Przecież panienka mnie zna - powiedziała spokojnie - i wie, że jestem znajomą pana Winklera?
- Wiem. Ale takiego rozporządzenia nie mam, żeby każdej znajomej, co na mego pana leci, wszystko opowiadać. Dużo by się takich amatorek znalazło.
Powiedziała to z umyślną intencją i aż ją rozpierała radość, że może dokuczyć tej pani, której nie cierpiała.
- To panienka znajduje, że ja "lecę" na pana Winklera?
- A może nie? - szyderczo zapytała dziewczyna.
- A panienka mnie nie lubi?
Zośka wzruszyła ramionami.
- I nie powie mi panienka, kiedy pan wróci?
- Skądże ja mogę wiedzieć? Mówił, że jedzie do takiej ładnej kobiety, co drugiej takiej na świecie nie ma - skłamała z pełną świadomością wrażenia, jakie wywołał jej niewinny ton - a jak taka ładna, to pewno prędko nie będzie mu się chciało wracać.
Alicja zacisnęła usta i odwróciła głowę. W tej chwili wzrok jej padł na stół, na którym leżała depesza. Szybko wstała i chwyciła ją, zanim Zośka zdążyła zaprotestować.
Czytała i twarz jej stawała się coraz bledsza. Nagle zrozumiała wszystko: Julka jest kochanką Bohdana, wszystko ukartowali, by pozbyć się Alicji...
- O, gadzino, gadzino... - syknęła przez zaciśnięte zęby i nie zwracając już uwagi na Zośkę, pośpiesznie nałożyła kapelusz, wzięła neseser i wybiegła.
Była półprzytomna, gdy kazała jechać na dworzec. Tu dowiedziała się, że najbliższy pociąg na Hel odchodzi o siódmej wieczór.
- Jeżeli pani zdążyłaby jeszcze na lotnisko - powiedział urzędnik - to złapałaby pani jeszcze samolot do Gdańska. Ale chyba pani nie zdąży, bo zostało tylko pięć minut czasu.
Alicja uspokoiła się. Oczywiście, nie zdąży. Zresztą, przede wszystkim należy się opanować i wziąć się w cugle. Nie pamiętała, by była kiedyś w takim stanie wzburzenia.
Podała taksówce adres na Topolowej.
- Och, gadzina, gadzina... Czekajże, ty!... Szczenię! Najładniejsza kobieta na świecie! - wybuchnęła krótkim, szyderczym śmiechem. - Ale zemszczę się, strasznie się zemszczę!... Gadzina!
- Słucham panią? - odwrócił się szofer.
Teraz dopiero zauważyła, że mówiła głośno.
- Nic do pana nie mówiłam - rzuciła prawie ze złością i pomyślała:
- Opanować się, opanować się za wszelką cenę!
Bała się, bała się dopuścić do swojej świadomości myśl, że oto traci Druckiego, że wymyka się jej z rąk szczęście, szczęście, którego nie może oddać, bo jej życie straciłoby sens i wartość.
- O, Boh, Boh, jak ja cię kocham. Jak ja cię kocham...
- Dwa złote czterdzieści groszy - powiedział szofer, zatrzymując auto.
- Co? - zapytała nieprzytomnie.
- Dwa czterdzieści.
- Aha, proszę.
Zataczała się, wchodząc na schody:
- Czekaj, żmijo, czekaj!