| ←Rosa | Słowo Wiersz Víctor Duarte, przeł. Azahar |
Wiem, że podróżujemy→ | |
Słowo
(tytuł oryginału - hiszp. "La palabra")
Nie chcę nawet myśleć jak jedno
słowo mogłoby zabrzmieć
tak głośno w czyimś uchu,
słowo, byt nie z tego świata,
które stwarza i niszczy, zależy
jakim tonem powiedziane. Słóweczko,
które ma wystarczającą siłę by stworzyć
coś, dźwięk, marzenie; ale
dokładnie z taką samą mocą
i władzą stwarzania, może się obrócić
o 180 stopni wokół własnej osi i
zgotować to, o czym wszyscy wiemy i
czego nie mamy odwagi nazwać... i to,
z przyczyn oczywistych nie nabędzie kształtu
nigdzie indziej jak tylko w
wyobraźni.
Słowo jest śmiertelnym katem tej
cudnej przestrzeni, którą ściga
aż do końca, tego zakątka
(nigdy nie bywa tak rozległe, chyba że
w kilku przypadkach) tak spokojnego
(osobiście mówiąc), który
zwiemy ciszą.
Cisza jest, w konsekwencji,
najsłabszym cieniem, ukrywającym się
pod słowem, albo cieniem słowa.
Słowo wychodzi na najgorszego wroga,
jakiego może mieć człowiek, lecz
to nie czyni zeń zdrajcy,
po prostu trzeba umieć
go używać, bowiem trzeba zrozumieć,
że słowo to dobry stwórca, tak samo
jak... zresztą, sami już państwo wiecie.
Słowo jest
Ma-te-ria-li-za-cją
idei,
tak, tym właśnie;
namacalnym wyobrażeniem.
Słowu tylko inne słowo może się
przeciwstawić. Tak.
